درجستجوی خویش

دارم به تنهایی خودم فکر می کنم و می خوام بنویسم، منتظرم مامان بره بخوابه تا شروع به نوشتن کنم ولی مامان دوست داره حرف بزنه از تعزیه ای که امروز رفته، از عروس فلانی که چه کار کرده، از لیلی که با مامانش مشکل داره و از همه ی اینها، و در آخر میگه کاش قبل از مرگ من تو سر و سامون بگیری. با این حرفش دستم میره رو صفحه ی کیبورد و شروع به نوشتن می کنم، بغضی فشار میده گلوم رو، بغض تنهایی. بغض اینکه کسی نیست که براش خاص باشم، بغض این که کسی نیست که احساس نزدیکی کنم بهش. بغض اینکه خیلی ت ن ه ا م.

به مفهوم نزدیکی فکر می کنم. مفهومی که دکتر ف روش خیلی تاکید می کند. دکتر می گه اگر در یک  رابطه حس نزدیکی و صمیمت باشه یعنی این که فکر کنید این فرد برای شما خاص هست، اونموقع تعهد هم همراش میاد و این یه احساس دو طرفه است. من تنها خاطره ای که از نزدیکی به یاد میارم مربوط به "م" هست، شبی که بارگاه سوم دماوند بودیم. چرا اینقدر کم نمی دونم، شاید در من مانعی هست برای نزدیکی روحی. دکتر این هفته به من گفت دو هفته یکبار برم پیشش. چون از نظر اون من در بقیه ابعاد زندگیم کارکردی بالاتر از حد نرمال دارم و تنها مشکل من ارتباطهای عاطفی ام هست.

دیروز مریم رو دیدم، واسه شب یلدا اومده بود. بعد از مدتها از نزدیک می دیدمش و با هم حرف زدیم. در مورد دکتر ف گفتم. حرفهای جالبی زد گفت رواندرمانگر برای شناخت نیاز داره با تو رابطه برقرار کنه، تو در رابطه شناخته میشی نه با حرفهایی که میزنی. حرفها و داستانهایی که تو تعریف می کنی از فیلتر ذهن تو می گذره و واقعی نیست. و داستان اس ام اس ها متد درمانی اونه. گفت این رابطه گاه به شیفتگی می انجامه ولی بعد دوباره سیر نزولی طی میشه. مثل منحنی نرمال. چقدر ذهنم روشن شد. گرچه این روزها خیلی درگیر دوران کودکی ام هستم. ولی خیلی حالم بهتر شد بعد از حرفهای مریم.